Dumne w swej bezradności unoszą jeszcze swoje słabe łebki ku niebu.
Owinięte babim latem, owiane pajęczyną utkaną przez pająka Nadziei , wierzą, że raz jeszcze zatopią się w słońca ciepłej źrenicy.
Jednak umierają stojąc…
Klękam przed nimi, w pokorze chylę głowę...nie potrafię ich odepchnąć , nie potrafię przejść obok. Cicho szepczę, przecież wiecie, że po tamtej stronie „ nasze drogi pocięte schodzą się z powrotem...”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz