Mój Prawdziwy Mikołaj...

...Urodził się w małej wiosce Minojty pod Lidą, w dzień Bożego Narodzenia roku 1928.

(Fot.1969, Tata Mikołaj i ja)

Ojciec był ze mną przez 30 lat. Od dnia moich narodzin, aż do dnia swojej nagłej i niepodziewanej śmierci. Przez trzy dekady był ze mną i był dla mnie, rano mnie budził, wieczorem tulił do snu. Był moim Tatą Mikołajem, który nie tylko w święta przynosił mi dary i rózgi...

Gdy byłam małą dziewczynką, wierzyłam i czekałam na baśniowego św. Mikołaja. Nie wiedziałam przecież, że mój Tato nosi imię Mikołaj. Mama zwracała się do Niego - Kola.

Z przyklejonym noskiem do szyby wypatrywałam sań, nasłuchiwałam dzwoneczków i marzyłam, by zobaczyć św. Mikołaja, dotknąć jego brody, posiedzieć na kolanach. Wtedy nie wiedziałam, że mam Go codziennie, nie tylko od święta.

Ojciec był ważną częścią mojego życiowego zaplecza. Wraz z jego odejściem z tego świata jakaś cząstka mnie umarła. Ojca nagle nie było już w pobliżu. Nie słyszałam jego żartów. Nie słyszałam jego gniewu, którym unosił się dość często szczególnie w sytuacjach, gdy był świadkiem jakiejkolwiek niesprawiedliwości. Nagle zostały mi tylko ślady po nim. Pędzel do golenia, brzytwa, ot takie przyziemne. I zostały jeszcze te inne, te niematerialne, te najmocniej odciśnięte w pamięci. Te ślady pojawiały się niczym przypływy wspomnień. Jakiś gest, czyjeś spojrzenie czy też usłyszane gdzieś jego imię czy ulubiona pieśń przywoływały Go. Wspomnienia spychane gdzieś głęboko do podświadomości ożywały.Czasem były miłe, wywoływały uśmiech na mojej twarzy, czasem bolesne, burzące spokój i równowagę. Jednak każdy taki powrót był zbieraniem okruszków z życia z Nim i przy Nim.

Był człowiekiem, który przeżył wojnę. Bronił mnie przed swoimi wspomnieniami z tamtych czasów. Nie opowiadał. Niemą pamiątką po tamtych czasach była blizna na piersi, tuż w okolicy serca świadcząca o postrzale...

Był człowiekiem, który ukochał ziemię. Ukochał pracę w ogrodzie. Był "złotą rączką", był człowiekiem, który do końca swoich dni łaknął wiedzy, którego interesowały nowinki techniczne czy nowoczesna muzyka.

Był człowiekiem renesansu i Wielkiego Serca...

Zbliżają się Mikołajki, czas radosnego oczekiwania na prezenty...Kiedyś, w moim rodzinnym domu były podwójnie celebrowane. Imieniny Taty i symboliczne dary od Jego imiennika.

Od 13 lat nie mam już Taty Mikołaja.... ten dzień nie jest dniem radosnym, jest dniem wspomnień.

W tym Szczególnym Dniu, idę na cmentarz, zapalam ognik pamięci i miłości na Jego grobie...Niosę Mu w darze swoje najczulsze i najprzyjemniejsze wspomnienia... i nucę wraz z rosnącymi obok sosnami - Czumbala, czumbala, czumbalalajka...

...Jego ulubioną piosenkę...