Niezapomniany...

29 czerwca 1999 roku pogrążeni w żalu parafianie, kapłani, bracia zakonni ze zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, przedstawiciele żołnierzy Armii Krajowej i o. Prowincjał Paweł Latusek pożegnali na cmentarzu w Markowicach koło Inowrocławia długoletniego Sługę Bożego, proboszcza w Markowicach i Gorzowie Wielkopolskim, poetę, harcerza, żołnierza AK i kapelana Ojca płk. Kazimierza Łabińskiego. Kondukt pogrzebowy na cmentarz poprowadzili superior domu o. Arkadiusz Sędzielowski. Trumnę nieśli kolejno: współbracia zakonni , przedstawiciele parafian i juniorzy Niższego Seminarium Duchownego w Markowicach.  Ciało zmarłego zostało złożone do grobu przy wystrzałach salwy honorowej, którą oddała Kompania Honorowa Wojska Polskiego.

                                  (Fot. pochodzi z obelisku)

Urodził się 25 lutego 1914 roku, w Drzewcach Starych koło Wschowy. W 1932 roku wstąpił do nowicjatu i za dwa lata złożył swoje pierwsze śluby. W roku 1937 śluby wieczyste. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1939 roku...

W czasie wojny bardzo aktywnie działał w Armii Krajowej, należał do okręgu poznańskiego, był dowódcą Oddziału AK na terenie Kościana, Śmigla i Gostynia. Tworzył punkty tajnego nauczania tzw. szkółki domowe mieszczące się w domach na obrzeżach, ale także w budynkach folwarcznych czy nawet w żwirowni, organizował podziemne AK i wywiad polityczny. Prowadził duszpasterstwo ukrywających się na terenie parafii Wilkowo Polskie i Kościan jeńców francuskich i angielskich. Czynnie uczestniczył w akcji pomocy więźniom obozów koncentracyjnych w Dachau ,Murnau i Auschwitz i ich rodzinom. W związku z jego działalnością Niemcy wystawili za nim list gończy...Uprzedzony zmienił miejsce zamieszkania i dzięki temu uniknął aresztowania.Po przejściu frontu w 1945 roku, gdy przyszła upragniona wolność zawiesił swoją działalność konspiracyjną. Niestety był to czas kiedy wolność przyniosła kolejne niebezpieczeństwa - władzę sowiecką wprowadzającą nowy porządek świata i nowy system.  Organizowanie życia religijnego nie było łatwe szczególnie gdy było się pod stałą obserwacją UB. Renowacja kościołów, katechizacja, odprawianie Mszy św. i to w pięciu parafiach  świadczy o jego pełnym poświeceniu...

Na początku 1946 roku został skierowany do Gorzowa Wielkopolskiego, gdzie czynnie zaangażował się w przywracanie organizacji kościelnej. 9 marca został proboszczem na gorzowskim Zawarciu. Przyjął pod swoją pieczę parafię pod wezwaniem Chrystusa Króla, ustanowioną dekretem Kurii Administratora Apostolskiego zaledwie tydzień wcześniej.

                                 (Kościół pw.Chrystusa Króla)

Aby przyciągnąć jak najwięcej wiernych do czynnego uczestnictwa w życiu religijnym ,o. Łabiński bardzo szybko zajął się szeroko zakrojoną akcją społeczną. Utworzył chór kościelny, teatrzyk, kółko różańcowe, Apostolstwo Modlitwy. Organizował kursy zawodowe. Założył trzy przedszkola w dzielnicy. Organizował tzw. wycieczki niedzielne i dłuższe, kilkudniowe w czasie wakacji. Biedniejszym dzieciom sam finansował wyjazdy...Jego działalność bardzo szybko przyniosła zamierzony efekt. Tłumy wiernych na Mszach św. były tego najlepszym dowodem.

Nie poprzestawał tylko na działalności przy swojej parafii. Był m.in. Dyrektorem Wydziału Nauki Kurii Biskupiej w Gorzowie oraz redaktorem diecezjalnego "Tygodnika Katolickiego". Pierwszy numer ukazał się w maju 1946 roku. Swoje teksty podpisywał pseudonimami. Jednym z nim był "Grzegorz" nadany mu przez AK. Pomimo pozornej przychylności władz komunistycznych tygodnik znajdował się pod czujnym okiem ich cenzorów. W ciągu pierwszych dwóch lat cenzura interweniowała 160 razy, trzy lata później 350 razy.Teksty spadały...Niepoprawne polityczne jak na owe czasy artykuły o wcielonych do ZSRR ziemiach i o generale Andersie oraz nasilająca się walka władz z kościołem spowodowała zamknięcie pisma na mocy decyzji administracyjnej w 1955 roku.

Po likwidacji tygodnika zaangażował się w pracę redakcyjną w piśmie "Gorzowskie Wiadomości Kościelne".

W 1958 roku został aresztowany i stanął przed sądem. Jak podaje IPN - " Aby skompromitować zasłużonego dla diecezji kapłana, oskarżono go o powielanie materiałów do katechizacji bez uzyskania na to zezwolenia Wojewódzkiego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Wyrokiem sądu powiatowego został skazany na 1000 zł grzywny. " W 1962 w postępowaniu rewizyjnym został oczyszczony z zarzutów i uniewinniony.

Gorzów opuścił w wigilię roku 1959 i udał się do Lublińca. Tam spędził cztery lata. Potem objął parafię w Markowicach. Ostatnią parafię...20 czerwca 1999 roku, kilka dni  przed śmiercią w kościele w Markowicach przeżywał swój jubileusz 60 - lecia kapłaństwa. Niestety nie mógł już stać przy ołtarzu. Przyniesiono go na specjalnie przygotowanym fotelu i tak odprawił Mszę św.

Proboszcz Kazimierz Łabiński nigdy nie został przez gorzowskich parafian zapomniany. W 2007 roku, 25  listopada odsłonięto obelisk ku czci kapłana ufundowany przez jego wychowanków i parafian. W uroczystości uczestniczyła jego siostra, Maria. Przepasany biało - czerwoną wstęgą kamienny pomnik poświecił ks. bp. Paweł Socha...

 

(Fot. wykonana podczas uroczystości poświęcenia obelisku)

Na pomniku umieszczona jest  również fotografia księdza oraz tabliczka ze słowami wychowanki księdza K.L. Dziadkowskiej

" Księże Kazimierzu Łabiński! My Twoje Dzieci. Tyś nas wychował. Tyś nas prowadził, wyedukował. W tak trudnych czasach byłeś nam wzorem, ścianą płaczu i honorem"

Pod obeliskiem codziennie stoją kwiaty i płoną znicze...

Obecnie przykościelny skwer nosi imię Ks. Kazimierza Łabińskiego.

Miłością ojca Kazimierza była Najświętsza Matka Boża, św. Teresa od Dzieciątka Jezus i św. Antoni. Kilkanaście zbiorów poezji poświęcił Pani Nieba i Ziemi: „Dom cierpienia i chwały”, „W akordach fagotu”, „Paziowie Królowej”, „Kwitnij sercem”, Maryi w hołdzie” ...

PS.

Księdza Kazimierza Łabińskiego nigdy nie poznałam. Był  jednak przyjacielem mojej Rodziny, mojej Babci, Dziadka, Cioci i Wuja... Wspominano go często. Zawsze ciepło, jako uosobienie dobroci, taktu, mądrości, skromności...Człowieka wielkiej i niezłomnej wiary... Gotowego pomagać wszystkim, którzy pomocy potrzebowali...

Pamiętają Go także dawni mieszkańcy Zawarcia, rozproszeni po kraju i świecie. Wśród nich, Tenia, która krótkie swoje wspomnienie zamieściła pod poprzednim moim postem... i Roman i Igor...i...




(Opr.własne : Na podst. Informacji IPN i arch. O.O.Poznań)