Lubno; dawne zagłębie węgla, najpiękniejsza lubuska wieś

Jedną z najstarszych wsi regionu jest Lubno, położone zaledwie kilkanaście kilometrów od Gorzowa. Pierwsze wzmianki o osadzie pojawiły się już w 1243 roku, kiedy była ona własnością Zakonu Templariuszy. Dwadzieścia lat później Lubno (niem. Liebenow) przeszło we władanie margrabiów brandenburskich. Przez kolejne wieki wieś przechodziła z rąk do rąk. W wieku XIV należała do klasztoru cystersów, a następnie była własnością klasztoru w Kołbaczu. Kolejne wieki to już prywatni właściciele, a wśród nich landrat Friedrich Wilhelm  von Beerfelde, który w roku 1853 roku podczas kopania studni trafił na pokłady węgla brunatnego.  W 1876 roku 13 górników wydobyło prawie 50.000  ton węgla, w który zaopatrywano miejscową gorzelnię, okoliczne majątki, a nawet młyny. Węgiel ekspoloatowano, na potrzeby wsi i okolicznych posiadłości aż do I wojny światowej. 
We wsi, w wieku XIII wybudowano kościół z ciosów granitowych otoczony kamiennym murem. Wyróżnia go oryginalny romański portal dawnego wejścia w południowej ścianie. Obecnie to wejście jest zamurowane. Opodal świątyni stoi drewniana dzwonnica z wieku XIX.

Liczne remonty, które przeprowadzono od XVIII do XX wieku spowodowały, że z dawnego wyglądu i wyposażenia świątyni, dziś pod wezwaniem św. Józefa niewiele zostało. ZDJĘCIE WNĘTRZA
Na rynku, który jest wizytówką wsi, na przeciw kościoła rosną dwa dęby, pomniki przyrody. Większy ma obwód 527 cm.

Wieś zwycieżyła w  konkursie na najpiękniejszą lubuską wieś 2013 roku organizowanym przez sekretariat regionalny Krajowej Sieci Obszarów Wiejskich, Lubuskie Stowarzyszenie Sołtysów, Lubuski Ośrodek Doradztwa Rolniczego i Lubuska Izbę Rolniczą.

Do Lubna w pierwszą niedzielę lipca ściagają miłośnicy pierogów. Corocznie odbywa się tu bowiem Święto Pieroga.