Sielsko, anielsko...

Podmiejskie gorzowskie szlaki, nazwijmy je, turystyczne są dla wybrańców. Dla koneserów spędzania czasu wolnego w przaśnych warunkach. Przebiegają przede wszystkim przez położony na peryferiach miasta obszar dzikiej przyrody i przez podmiejskie tereny należące do rolników. Nie są to trasy oznakowane i nie można do nich dotrzeć za pomocą komunikacji miejskiej. Nie ma tam też zagospodarowanych miejsc postojowych. 

Cieki wodne, trawy i pagórki zapraszają do odpoczynku przy szczególnie pięknych, naturalnych punktach widokowych.

Można zapuścić się też dalej. Rozliczne dróżki prowadzą tam, gdzie przyroda żyje swoim własnym , niezmąconym przez człowieka rytmem.

Gdzie nawet krowy idealnie wpisują się w sielski obrazek...

...i gdzie nenufary czekają na Toliboskiego

Jako, że dzieciństwo i młodość spędziłam w niezwykle sielskim i przyjemnym otoczeniu tęskniłam za nim... Mój rodzinny dom otaczał ponad pół hektarowy ogród, za nim była łąka, parę metrów dalej płynął kanał... Na łące rosły moje chabry, moje maki, moje trawy... Gdzieś pachniała mięta, gdzie indziej rumianek...Biegłam po tej łące boso, czując pod stopami ciepło Matki Ziemi, szczęśliwa i wolna...Często wsiadałam na rower i gnałam przed siebie...Do tych "pół malowanych zbożem rozmaitem (...) wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem, (...) do tych pagórków (...) szeroko nad " rzeką Wartą rozciągnionych... Nie muszę jednak przenosić tam mojej "duszy utęsknionej". Wystarcza mi parę minut jazdy samochodem, aby na powrót zbratać się z naturą, przytulić się do drzew, popatrzeć w niebo, i w otchłań wód ...

Dwa lata temu objechałam moje "stare" tereny...Zmienione upływem czasu, a jednocześnie wciąż bliskie. Na "kliszy" aparatu zapisałam wrażenia; starałam się uchwycić piękno tych (nie)zwyczajnych miejsc, w które się wtopiłam, stając się powtórnie ich cząstką. 

Usłyszałam świerszcza z dzieciństwa, rechot tamtych żab; w wyobraźni zobaczyłam zające biegające po mojej łące, poczułam zapachy...

Moje myśli błądziły nieograniczone i wolne...Unosiły się między czasem, a przestrzenią, zawisały między tym co było, a tym co jest...I tyle było mi trzeba, aby poczuć się swojsko, aby poczuć się jak w drodze do domu...